شکار گوسفند وحشیِ موراکامی رو قبلن خونده بودم اما بعد از خوندن کتاب از دو...... دوباره شروعش کردم وبا آرامش وحالا من هم معتقدم که واقعن یک شاهکاره.
فضای اون خونه ویلایی با همه امکانات ، امن توی دل کوهستان و طبیعت ناب و وحشی به دوراز هر ارتباطی ،اگر نصیب من می شد!!!! شاید تاهمیشه می موندم .جایی که زمان مفهوم خودش رو از دست میده .
گاهی فکر می کنم ،ما به زمان مفهوم دادیم وگرنه خودش تنها یک سیاله.
آدم وقتی به جهانی سراسر ناشناخته و پر جاذبه، پا می گذارد نمی داند و شاید برایش فرقی نمی کند که از کدام ناحیه و خیابان و کوچه برود؛ مهم دیدن و لذت آفریدن است. این حکایت من از دیدن جهان مجازی در این لحظه است که مرا از سایت دوستی به وبلاگ«زهره» و به این وبلاگ فخیم کشاند. درود می فرستم بر همتتان. به نوبه خودم سعی می کنم مطالبتان را بخوانم و حس انسانی آن را درک کنم.
چند پست پایین تر در باره فیلمی داوری کردید و من حیرت کردم از این موجز گفتن و عصاره گرفتن که از هر نقدی بنیادی تر است. با خواندنش حکم کردم: خانمها روشنتر می اندیشند.
اما در اینجا می گویید کتاب شکار... شاهکار است(که من آن را نخوانده ام هنوز) و در وصف این شاهکار، طبیعت بکر و کوهستان و خانه ویلایی به بیان می آید. آیا این وصف- می توان آن را در زمره دکور کتاب دانست- بیانگر شاهکار بودن کتاب است بخصوص برای آنکه کتاب را نخوانده؟ یا بیانگر رویایی درونی است که از هر شاهکاری برتر است؟. شاید گاهی موجز گفتن، نتواند بار روح را بر زمین بگذارد. باری که شاهکار بودن یک اثر را پذیرفته و می خواهد آن را وصف کند و هم در رویایش، به آن انس گیرد
انتقاد شما کاملن بجاست ،سعی می کنم پستی تکمبیلی بگذارم.
این رمان واقعا یه شاهکاره. نامه نگاری های تو متن کتاب، آدم رو خراب می کنه. نامه های "موش صحرایی" رو میگم. با یادداشت شما، هوس کردم دوباره بخونمش :)
+ من هر دو ترجمه این کتاب رو دارم و هر دو هم به نظرم خوبه. انگار شما ترجمه ی مرادی رو خوندید. مالِ غبرایی هم خوبه.
درباره ترجمه های متفاوت کتاب چیزی نمیدونم ودوستی هم از خلاصه نوشتن من درتفسیر کتاب گفتند که حق داشتند.